een zwerver blijf ik in een ongeoefende dans van jouw handen terwijl verlangen stil ontwakend is en in het schaduw duister zijn tastbaar dichtbij nog de tranen over de echo's van korte zinnen die jou vertalen achter het stiller voelbaar verdriet fluistert heimwee dwars door het hart maar de nacht valt vroeg en wat of waarom beschrijf ik als vraagtekens in lezen terwijl de tijd ver-glijdt in het vevagen van deze beelden om ons heen en het voelt verloren tijdens dit ontwaken terwijl het abstracte beeld schaduwloos tekent over woestijn zand zoals stromvlagen verdwijnen en na zomer regen zo onbewoond te voelen raken en nooit wenen als die dagen langzaam dicht schuiven als sluiers over een zwervende zee als een fluister van woorden opnieuw open bloeien in een herboren lied van golven
en van leven