Ik leerde je kennen als een orkaan,
recht op je doel, vuur, passie, je blies me helemaal omver.
Ik bleef amper staan,
Daarom duwde ik je helemaal weg.
Jij was degene die zei: "ik zie je graag"
Je mocht het niet meer schrijven van mij, ik stelde het in vraag.
Ik was schuchter en probeerde je voeten op de grond te zetten.
Alleen als het echt was mocht je het zeggen..
Als ik me uiteindelijk dan wel begon te geven,
verdwijn je zomaar uit mijn leven?
Zonder een adres te geven.
Nu blijf ik achter in heel veel pijn en verdriet.
Net om dit te vermijden dat ik je niet te snel toeliet.
De storm is voorbij, gedaan.
Ons sprookje hield op te bestaan.
Ik mis je
9-2-22 maantje