Gedicht was te lang voor de oorkonde hieronder even het volledige werk!
Buiten wordt het al donker…
Mensen kleden zich in donkere geheimen, zonnestralen behoren nu al een eeuwigheid tot het verleden. Jongelui zonder toekomst schuimen de straten af tot een gewillig slachtoffer zichzelf bloot geeft. De klok heeft menigmaal het verkeerde uur geslagen.
Ik trek ten strijde met mijn vers geslepen schrijfgerief, wel degelijk in staat om de eerste de beste passant zijn oor af te hakken als hij niet wilt luisteren naar mijn goedkope verhalen.
Uit de restanten van een totaal verkeerd seizoen rijzen bleekbruine bewoners,
hun messen zijn gewet, gesluierde vrouwen drijven tot wanhoop. Kindjes huilen.
De nacht is nu stilaan zichtbaar, dronken zeemannen, junks en ander gespuis verlaten
de schuilplaatsen en nemen hun plaats weer in.
Op de rand van een inzinking slaat een bejaarde non haar laatste teken ten hemel en kruist dan zedig de benen. In tweestrijd sluit ze de deur van haar heiligdom.
De duisternis omhult mijn eenzame gevoelens en het verlangen om te communiceren,
maar de waakhonden blaffen gemeen tegen de hoop die ik koester om dit te overleven.
Van uit de achtergrond klinken overtuigingen luider als twee meisjes elkaar te lijf gaan,
zij zijn waarlijk tot verdoemenis gedreven. Overspel wordt hier niet in vrede gepleegd.
In deze zwartgalligheid druipen verwijten van de rode lichten, vertellen hoeren halve waarheden, sluipen echtbrekers en misnoegde hoogwaardigheidsbekleders langs kleine achterpoortjes naar buiten, naar de verfrissende zeelucht toe.
Weldra luidt de avondklok in, minderjarigen en allochtone meisjes verlaten het strijdtoneel,
moeders wachten hun kroost met angst in de ledematen, vaders zuipen zich het lazarus.
Ik neem de laatste tram richting huis, de ogen gesloten!
Op de achterbank verzoen ik me met de gedachte dat het over een x aantal uren weer klaar wordt, stuur nog vlug een berichtje dat ik op komst ben en kijk dan hopeloos door het vuile venster…
Esteban 19 November 2012