Er was eens ene jonkvrouw en die droomde van een man,
maar die leek voor haar niet tastbaar en welja dat was het dan...
Maar jaren speelden rijkdom in haar schaars gevulde hand,
het leven gaf haar lessen in de vorm van verstand...
Ze ontplooide tot de vrouw die haar pand al had gekraakt,
maar zich nooit durfde vertonen want ze was zo lichtgeraakt...
Haar tere vingertoppen door aftastbaarheid in tijd,
werden zelfbewuste vingers 't midden stak ze uit naar spijt,
van wat ze liet gebeuren en de keuzes reeds voltooid,
wist 't verstand haar te vertellen dat geen waarheid wordt gekooid...
Ze zou het laatste lachen en had alles in kruik en kan,
want ze ging haar leven verder aan haar zij haar liefdesman...
Haar ontastbaarheid was langzaam in't lege verdwenen,
't lieve gevoel deed haar denkend deugddoend wenen...
H. Mariette