Stille mensen
zacht en braaf
soms aarzelend, vaak struikelend
ploeteren we door
het vertrouwen is weg
in de klanken
of het tikken van de tijd
een beetje als adem die stokt
of een schreeuw
die ik net niet pakken kan
wat is er dan
vraagt de nacht
stil en zwart
hees en onbegrepen hart
maar ik zeg niets
en val verder
ik duw de wijzer van de klok
want dat is wat we doen
stille mensen