Net als al de anderen…
Gelukkig zijn het grote dichters
die schrijven wat niemand kan beamen,
zoveel lege omhulsels toevertrouwd aan het papier.
Ik lees die gedachten in de hoop ze ooit te begrijpen
en misschien zal ik ook wel eens hun werkelijkheid beleven
diep in dit onbegrensde lichaam hier.
Maar om groots te zijn hoef ik mezelf niet te verloochenen,
doe ik steeds maar weer eigenwijs mijn eigen ding.
Ook al praat er dan niemand meer tegen mij daar.
Want ze willen wel samen enkele nachten de liefde met je delen
en kunstjes uitvoeren op de rand van het bed
maar achteraf de gebroken scherven lijmen, o nee ho maar…
esteban 19 Oktober 2013