Mijn ziel is door verdriet bewoond mijn tranen heb ik door mijn ogen getoond alles wat mij tegenzat verschalk ik in mijn lopend pad ik zit stil in een leegdraaiend reuzenrad ik neem mijn laatste adem en zucht mijn toenemende laatste vertrek door de volle tranen wolkenlucht laat ik het vallen over uitgedroogde meren die het water niet meer deren ze zijn de droogte al gewoon dat verdriet hun niets bied maar ik ben het die hun droogte overgiet als een teken van medeleven voor hun en mijn verdriet wil ik mijn tranen geven emoties waren uitgedroogd maar de tranen heb ik terug bij hun geoogst laat alles maar op mij af komen dat al mijn schuld terugkomt in mijn dromen maar mijn tranen tonen het einde van mijn geduld