zacht als regen voelt in elke spat soms vredig zoals je het nu herkent en soms heel even alsof de waazin van deze wereld nog ongeboren was het zijn geen straten die we maken gewoon een onbewoonbaar huis in aarde en soms van zand als het regent tot bitter en zout tekent de zee alles veranderend tot een reis wat golven door het leven vermengen en ontstaan terug geven aan het haast vergeten land maar troost troost mij dan nogmaals met de laatste samen ontvouwde letters laat ons ergens weer verbinden waar dromen voor even omgeven zijn door niets dan een stille je bent ergens denkend aan wat er teveel wordt gezegd schrijf de woorden hierna te voelen steeds opnieuw die het doen verlangen verre oorden witte stranden fluister fluister het stil over een zonovergoten nooit verloren paradijs