De hartslag zoemt van moeder aarde
een zuchtend geheel, trillende snaren
uit haar klank van rollende golven
het stuurloze orkest van zeeën en stormen
In haar diepte smeult zich gesteente, langverwachte passie
daaruit roodgloeiende tranen stromen, haar lava van emotie
In hoogte daar slaapt ze, op bergtoppen in ijle lucht rust
uit stilte van de eeuwige wachters die haar de drukte weg sust
Zo haar adem weer krachtig het leven blaast, bruist alle rivieren
de oorsprong vanaf de kruin daar druppels op top te doen zwieren
De moeder blaast ons ieder leven, trilt alle gevoelige snaren
de moeder ademt ons ieder leven, zo natuur de muziek laat maken
Ze is als een kraanvogel in het luchtruim, als godin geheel volmaakt
haar vleugels de hemel zelf zijn, haar vermogens ons leven bewaakt
en als mens ik voel, alles meer dan helder, haar te helpen met kracht
voor haar kern, haar tranen, haar muziek, haar rust en ons, haar pracht
daarvoor sta ik op, en loop