een beeld dat altijd herbegint tussen de stille fluisteringen van het wegebbend lied papavers die wiegen langs een diep blauwe hemel de woorden omsloten die je steeds weer terugvindt in boeken met diepe schaduw rand over de tuinen die rust uitstralen en getuigen met handen vol bloeien zacht rood verweven een stilte beschrijven in de nerven sluiers van zijde over het verdriet met alles wat nooit is vergeten maar rakend te voelen blijft en nog steeds leesbaar