jouw woorden ontwaken emoties verstild over hand geschept papier ze dansen en spelen nog voorzichtig ze doen me denken aan dromen een blanke zee door een dans van regenspatten het bewegen en samenkomen in ontluiken de bloei zie ik graag en dan zeg ik je maar heel gewoon wat schrijf je vandaag zon tekent namiddaglicht door langzaam vervloeiende uren tot bijna als tijdloos in stil verweven figuren van zwarthout en glas gekleurd door een gloed van kristallen met een niet te horen klank over bloemen in ontelbare kleuren dat is lente ze streelt vertedering en koestering weerspiegelend met een belofte van bloei en van leven in het ontluiken van elk blad ijsblauw door zegenparels van dauw in spiegelbeelden een vergezicht van zijdezachte lijnen met traag bewegende schaduwen bijna verdwijnend en en steeds weer terug komend in het lied van de lotus op rimpelloos water de liefde als zacht verbonden te voelen soms om stil te zijn even zoals nu samen om de breekbaarheid van het hart te bereiken een onverklaarbare weg een diep voelend verhaal dat wij tot het einde volgen behoedzaam delend door herinnering getekend onuitwisbaar