Pesten.
Opwachtend liefst
met veel and’ren
zich werpend op die enkeling
die niets gedaan heeft
dan te leven
behandeld wordt als zonderling.
Aftuigend laf
zonder een reden
eigen frustratie dient als grond
om die ander
’t leven zuur te maken
zo voor een leven lang verwond.
Vaak is het één
die anderen opzweept
die dan beangst voor eigen ik
zo mee doen
met die pesterijen
gedwongen in een ogenblik.
Hoe kan je
’t ongerijmde keren
waarom geen front tegen geweld?
Is het verveling
en mishagen
die in hun eigen leven knelt ?
Hoe buig je om
hoe transformeer je
geweld dat liefdeloos zich voedt
uit weggegooid zijn
in gezinnen
waarin de ander mede boet.
Liefde alleen
kan overwinnen
waar haat heerst als een koude brug.
Hen mens te leren
worden , voelen,
eerst dan trekt het geweld zich terug.
Th.