ik heb de mooiste sterren
in het licht van hun weerschijning
voelbaar dovend in verstrijken
opgedaan
in lichtval
deels gebroken
kan ik slechts de mooiste
monumenten, rond
hun warmte
laten gaan
ik koester
de gedachten
die ze in ontferming
lieten zien
er was geen
oordeel in hun leven
geen confessie in een macht
alleen de zwaarte van hun goedheid
bracht het inzicht in mijn nacht
ik mag
het duister graag
ver voelen
de rechtvaardigheid
bezoeken
in het licht
van hun verscheiden
waar de treden
verder leiden
ligt er nooit
voor mij
een klein
misschien