Vastgelopen
Pas toen ik het echt niet meer wist,
totaal was vastgelopen.
Doorbrak iets mijn gedachtenmist en ging iets anders open.
Het leven heeft gewoon zijn loop,
maar ik mocht nogal zeuren:
Wanneer krijg ik eens wat ik hoop? Wanneer gaat dat gebeuren?
Ik zat gevangen in een rad
van oordeel en verlangen.
Het was belangrijk wat ik had en dat hield mij gevangen.
Dat wat een mens bezitten wil,
dat maakt hem niet beminder.
Het willen hebben is een gril en geeft uiteindelijk hinder.
Het was wat ik van and’ren vond,
die ik niet echt waardeerde.
Elk oordeel vindt in mij zijn grond, dat was wat ik toen leerde.
Wanneer ik naar een ander keek,
dan had ik steeds wat minder.
De maat waarmee ik vergeleek, die maakte mij steeds blinder.
Toen openbaarde plotseling,
dat wat ik was vergeten!
Ik was echt geen mislukkeling! Ik was teveel aan ’t meten!
De vreugde die het leven heeft
door enkel maar te leven,
is meer dan wat bezit je geeft. Het blijft langdurig kleven.
Dat wat ik ben, leeft in mijn lijf
en wil alleen maar geven.
Het maakt dat ik tevreden blijf door enkel maar te leven.
Empty-Hands