oorlogen die niet meer doden
liggen op toeristenstranden
en sluipen door het helmgras
verzamelen zich, bijna vergeten
op avonden aan ronde tafels
waaraan de vrienden zijn gezeten
al zit nu heel alleen de beer
die grimmig lacht; zijn pels
reeds grijs en ook zijn muil
heeft niet meer alle tanden
zoals reeds in verleden tijd
vermaalt 't geweld de mensen
en holt hun simpele levens uit
maakt huid tot hout
en 't hout wordt steen
op 't zogenaamde veld van eer
staan zoveel nameloze kruizen
doden liggen nergens ooit alleen
al noemt men hen 'de helden'
oorlogen verliezen nooit
al denk jij: 'k heb gewonnen
ligt ook jouw lijf in eigen drek
en is jouw graf gedolven
want in de tijd die vrede heet
kan zelfs niet het herinneren
noch het betonen van respect
voor tig miljoenen doden
[haviken die zwijgen nooit
zij laten zich belonen]
sunset 06-06-2014
http://sun-set.webklik.nl