Ach ja zo sta je de ene dag
nog met iemand die je dierbaar is
te babbelen, wisselt nieuwtjes uit
en de andere morgen hoor je
dat diegene er niet meer is
misschien vind je me eigenaardig
ik vraag het aan de wind
die kent mijn fluister
die kent mijn hart
bij mij blijft iedereen een beetje leven
op tijdloze momenten
praat ik met mijn “doden”
soms over het missen
maar vaker over het leven
kleine zorgen
die zo zwaar wegen, bijna te groot om alleen te dragen
uitgesproken in mijn fluistering
is het of ze minder worden
ja noem me rustig eigenaardig
als ik alleen loop
maar toch samen wandel
met vaak een glimlach
of troost als antwoord in mijn hart