vandaag ben ik aarde woestijn zand en stof de nog onvertaalde in de nerven van jouw handen tekent mijn zijn meer voelbaar tot beeld het huis van ons verlangen dat de steeds veranderende weerklank tussen de zacht voelende golven van de zee tot stil nabij beschrijft doorbreekt dit af en terug langzaam aan dan diep als liefde verzachtend in een ballade het beleven beademt om te ontstaan wij ontwaken in emoties één makend met wat wordend is blijven we nomade langs deze nog onbepaalde wegen door alles wat steeds opnieuw zo breekbaar kan zijn