Hectiek
Het lijkt alsof
de dagen flitsend
voorbij gaan in een lange rij
voor je ’t beseft
een nieuwe week weer
en is de oude al voorbij.
Ineens besef je
dat weggeven
toch is beperkt tot aan een grens
om toch ook
zo jezelf te blijven
er komt geen eind aan veler wens.
Hectiek doet
alle rust verdampen
het plaatst je in een reeks van gaan
waarin het ik
er niet meer toe doet
er hangt een roes aan het spontaan.
Die rust moet je
weer doen hervinden
wie of je bent, je toebehoort
een mens te zijn
met eigen waarde
die niet in zijn omgeving smoort.
Th.