het vallend blad een dans over verstillende wegen die verlangen steeds weer doet hartenkloppen naar nieuw ontwakende dromen een laat avond zonnestraal vouwt het beeld zachter kleurend in de nerven nog voor even langzaam open op zoek zonder grens zoals hemel en aarde soms vrij rakend in stilte als een levensgroot schilderij met kleine symbolen doorkrast kristal van ijs tekent stille ramen terug tot bloeien en het sterven keert de tijd naar lentelicht emotie blijft het dieper ontstaan verweven door een grensloze reis jouw woorden zijn zacht na dit stil te ervaren liefde laat steeds opnieuw voelen en nog breekbaar is wat in het hart leeft