Duizend tranen
Als een donkere schim
tekende je contouren zich af
in de mist, ver aan de overkant
van de verlaten straat
met je gebogen hoofd zag ik
niet de trekken van de pijn
en het intense verdriet
in je verweerde gelaat
geen warme mantel zou
de kou bij je vandaan houden
want zoals ik van eerder wist
zat het te diep van binnen
schetste je zomaar in pastel
in een wei vol pinksterbloemen
en de wind blies een koude vlaag
toen kwam ik plotsklaps tot bezinnen