De kamer stilt in eigen rust
ik laat de dag verlicht naar
binnen
het leven moet opnieuw
beginnen
ik schets de vormen
half bewust
het rondje lopen is
plichtmatig
de thuiskomst meer en meer geijkt
mijn omzien keert zich in het
bellen
ik laat de aandacht verder
zwellen
tot de oorsprong in mezelf
reikt
ik hoor haar stem, steeds
meer gebroken
de woorden immer fier oprecht
verlies ik mij in wat zal
komen
het is het laatste stukje
dat me rest
eens zal ik bij haar eindpunt
komen
tranen vormen tot een diep
verval
het onvoorwaardelijke
moeten missen
het komt
het is
het zal
het kind in mij verlaten
mijn wegen laten dwalen
mijn moeder steunt
en lieft mij
overal