Ik ben bang,
dat ik haar stem in mijn hoofd weer hoor fluisteren,
die ene vrouw, met een vel gevuld met botten,
die je helemaal doet verduisteren.
Die ene vrouw, die een blik heeft,
die je doet overmeesteren als je 'm ziet,
die je glimlach steelt,
en je vol stopt met tranen van verdriet.
Die ene vrouw, die je gedachten beheerst,
die je op laat houden met eten,
die je alleen aan dat ene doel laat denken,
en je alle mooie dingen laat vergeten.
Die ene vrouw,
die je honger laat stillen,
je stem helemaal dempt,
zodat niemand je kan horen gillen.
Die ene vrouw,
die langzaam je hartslag laat dalen,
die je laat verstikken,
in een bottig lichaam,
verstikt, in haar eigen tranen..