De klok tikt, op het ritme van
Mijn hart, dat eens vol van vreugde,
Maar reeds verdorven is
Geblakerd tot het bot
Van de pijn die zo vertrouwd
Is geworden van mij
Jij ziet het toch niet
Snapt mijn verwarde gevoelens
Toch niet, en ik schreeuw
Het uit van verloren kracht
En wat vroeger nog heel was
Is in duizend stukjes
Gebroken, en voelt alsof
Niets meer ertoe doet
En snikkend
Kijk ik naar jouw handen
Getekend, door het leven zelf
Geketend voor het leven