stil makende woorden verdwijnen langzaam als rimpelingen over zand en volgen de stroming van ontstaan over water en uitgestrooide bloemen in ragfijne sluiers verbonden tekenen het nieuw ontwakend beeld zo breekbaar te voelen in stil verdwijnend wit en zo licht voor even de zee vertalend in emoties een melodie geboren in de vrije ziel van bloei en van leven golven hebben geen herinnering het zijn enkel echo's dwalend als de tijd nog verdicht voor later soms voelbaar in het wegebben als een fluister soms niets meer dan een schaduw doorbrekend over de nog ongebaande weg die wij gaan