De hoop sijpelde met elk jaar sneller uit zijn hart Maar nooit was opgeven een optie geweest Hij zou blijven, blijven staan tot het einde Ook nadat vele hem verteld hadden dat het een verloren zaak was Alles liet hij los, alles behalve zijn vriend Het blad op de bomen kleurde groen Om er dan weer bruin en rood af te vallen De onvoorstelbare loyaliteit leek niet beloond te worden Hij bleef zwijgzaam zitten Zittend op de plek waar hij uiteindelijk zal sterven En in zijn ééntje zijn laatste adem uitblazen zal Om zijn vriend tegemoet te lopen In het witte licht