Toen de stilte zong
Daar
langs de vliet tussen het struweel
hoorde ik slechts de stilte zingen
een lichte windvlaag
speelde door het wuivend riet
waaruit men hoop kon horen
geboren uit verlangen
naar vervlogen mooie dingen
het was geen echo, ook geen waan
want spontaan ontstond iets
dat voelde als een traan
op doorgroefde wangen
terugdenkend aan de kalme vliet
hoor ik nog de stilte zingen
een melodie zo hemels zacht
de wind woei door het riet
wel duizenden herinneringen
het is nu
mijn ziel die lacht
*
Anneke