wie langs deze wegen komt en een stilte die het ogenblik ontsluit van dit beeld dat jouw spiegel is de velden wiegen dromen als een glimp van het nooit verloren paradijs zacht en licht door papaver rood in bloemen als diep verscholen leven de ontvouwende sluiers voelbaar maken het bloeien herboren in een blad en even enkel dat te benoemen het breekbaar zijn een schaduw gloed getekend door een reis te delen het stil als vrijheid voelen en verder in emoties jouw wereld samen heel langzaam laten open bloeien met wat liefde is blijft helend verzachtend