De begrafenisplechtigheid…
Het goddeloze gevoel net na de preek in al zijn facetten
door de bedrieglijkheid van de dronken pastoor.
Alsof mijn gedachten door het kwade werden neergepend
terwijl de schrijver in mij door het slijk werd gesleurd,
geen excuses deze keer, dood is dood!
En ik wil me wel vastklampen aan al die kijkende mensen
maar ik voel me meer en meer een bezienswaardigheid.
Toch blijf ik roerloos liggen, bedolven onder rozenblaadjes.
Stilte wordt verworven, droefheid krijgt een kleur,
afscheid nemen splitst de ziel van het lichaam
en op het einde geeft iedereen een hand
met tranen in de ogen omdat dat zo hoort.
Alle stemmen vervagen in het afscheid nemen
terwijl ik eigenlijk het liefst zou willen terugkeren…
Al was het maar als lach op jouw gezicht.
esteban 29 April 2012