van een lang vergeten snit zij sprak met de trap de treden kraakten het geluid van lang geleden ieder een eigen verhaal in het naar boven gaan ze vond in het donker het touwtje en licht schrok van het plaatje de poppen met ogen het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren schikte weer kleertjes van een lang vergeten snit streelde hoofdjes in warm gemis er was geen vergeven in het overbruggen van tijd de schatten hebben altijd al alles geweten haar liefde kon ze weer kwijt spiegelend in ogen zonder wrok of spijt wil melker 04/02/2015