Door de grote poort…
Langs de rode lichten van de stad drijft een heel ander gevoel.
Daarachter schuilen de andersdenkenden, diegenen die luisteren en zwijgen.
Verhalen van alle dag worden heldendaden, een hoer wordt een prinses.
Koningen en pooiers regeren hier naar best vermogen. De wereld neigt er
naar gedroomde idealen, verlangens worden in hoop verdeeld.
Wanneer de zon haar stralen aan de nacht geeft komen de nachtraven
naar buiten. Een kindvrouwtje doet haar kunstjes voor de helft van de prijs.
Ik bekijk de menigte als bewaker van de duisternis, controleer de bezoekers,
de kijklustige. Wie niet voldoet aan de eisen wordt uitgelachen, want schattig
of niet, wat goed is moet je koesteren, al de rest mag vertrekken.
Soms slaat het noodlot wel eens toe: een traan valt troosteloos op de grond.
Zonnebrillen bedekken blauwe ogen. Een glas teveel doet stemmen luider klinken.
Ik ben ook maar een enkeling die wacht op verlossing van het kwaad
en in mijn gespeelde onschuld verdrijf ik de rioollucht terug naar dieper gelegen
gebieden. Met gevoel voor drama dans ik langs de valkuilen van het leven.
De wandelaars die hier een rustplaats zoeken genezen niet de verdoken pijn,
bevroeden niet dat angst de voorkeur heeft aan jonge levens. Al stapt er zo
nu en dan iemand binnen, toch blijven ze vreemdelingen met geheime agenda’s.
En al is er geen kans op verbetering of genezing, toch blijft men er uitbundig.
Pas als de lichten er voorgoed uitdoven zal ik de schoonheid ervan begrijpen…
esteban 27 Juli 2012