Soms voel ik me
als een autist
stoot mijn hoofd tegen een muur
van versleten kussens
maar het doet geen pijn
alsof dat nog iets uitmaakt
alles om je heen
komt als een roofdier op je af
verlamt je
met angst
omdat je eigen kleine veilige wereld
te klein is om er nog een
roofdier bij te nemen.
Ik probeer mijn leven te begrijpen
redenen te zoeken
voor wat dit leven met zich meebrengt
maar ik kan niets
in zijn context plaatsen
alles wat gebeurt
lijkt zo pijnlijk zinloos
en de mensen die ik ken
zijn zo ijskoud onverschillig
dringen mijn wereld
binnen, nemen van alles
met zich mee en laten
van alles achter, creƫren
chaos, ik heb er geen vat op.