ik voel me alleen
ook al heb ik duizend vreinden om me heen
toch voel ik me verlaten
als of iedereen me is gaan haten
en allemaal weg zijn gegaan
en mij hier hebben laten staan
maar waarom ziet niemand mijn verdriet
ze denken niet
dat ik me ook rot kan voelen van binnen
om maar bij het begin te beginnen:
ook al ben ik altijd vrolijk en blij
en staan de jongens in een rij
en doe ik net of alles goed gaat
denk ik soms dat de wereld vergaat
zo voel ik me dan in elkaar zakken
maar moet me zelf ook weer bij elkaar pakken
want dan is er niemand om me te helpen en te zeggen:
hé, je hoeft mij niks uit te leggen
want niemand kent die kant van mij
nee ik ben altijd blij
maar toch voel ik me heel alleen
met al die mensen om me heen
die ik steeds meer begin te haten
ook al blijf ik met ze praten
niemand kent mij egelijk echt
maar, dat is ook niet hun recht
ze weten toch niet wie ik ben
hoewel ik ze al heel lang ken