Het is zo klotig, dat ik in mijn eigen straat, huis, kamer kom en dat niets er van mij lijkt te zijn, niets waar je in gedachten mij naam ingekrast ziet. Geen voorwerp, gewoon niets, dat helemaal omschrijft, wat, wie ik ben en wat ik voel, ge slaat de Vandaele open van A tot Z niet één woord, dat is, wat ik voel, dat perfect kan vertellen wie ik ben.
Geen mens die mij begrijpt, ik zal me zelf doorheen het labyrint van oppervlakkige mensen en achterbakse complotten moeten loodsen. Het maakt me bang, ik ben bang. Hoe verleidelijk de blik van de dood me ook in de ogen kijkt, ik moet blijven, om te veranderen, om overdag te schreeuwen en ’s nachts te huilen.
Ik voel me als een kleuter in de grote menigte, huilend van onmacht, starend naar de mensen die me nog liever omver lopen dan me de weg te wijzen. Maar ik ben de enige die weet waarom ze niet even hun hoofd naar me wenden, deze naïeve en hypocriete mensen weten zelf die naam van het land waar ze heen gaan niet.
Soms lijkt het waanzin, mij streefdoel, soms lijkt het onbereikbaar, misschien is het onverwoeste utopia dan toch alleen een droom geweest, oh god, bij momenten verlang ik zo naar die onschuld die verborgen zat in lang vervlogen tijden. Soms lijkt eenzaamheid te overwinnen en ben ik te zwak om me daar boven te stellen.
Geen mens die me recht in de ogen kan kijken om me te vertellen dat dít de waarheid is. Nooit eerder had ik erbij stil gestaan dat mensen zo verschrikkelijk egoïstisch en oppervlakkig zijn, dat mensen elkaar kapot maken, terwijl ze hier allemaal voor één reden zijn, maar tot die conclusie komen ze pas op hun sterbed. Dan pas is er tijd voor spijt.
Het is te laat. Producten van de maatschappij rotten weg tussen de vier muren van hun blinde en gesloten wereld. Eenmaal de vierde muur er staat, zal ik ze moeten verlaten, hoe hard het ook mag klinken, dan zijn ze weg en geloof me; het aftakelingsproces duurt helemaal niet lang. Ik ben bang om ze te verliezen. Ik ben bang, om mij te verliezen. I’m loosing my religion. Ze maken mij kapot en ze hebben verdomme het recht nie.

Bedankt Yves, hoe raar het ook mag klinken, je hielp me
Woorden, nooit eerder kon ik mijn waarheid verwoorden