Een oerwoud van namen
Wat is gegroeid in mijn ziel
Van mensen die eens kwamen
En weer zijn weggegaan
Mensen die overleden
Of uit mijn zicht verdwenen
Uiteindelijk niet de liefde gaven
Die zij mij eens hebben toegezegd
Mensen die plots verschenen
Om weer spoedig weg te gaan
Mensen die ik mijn leven lang kende
Maar niet meer hier mochten zijn
Vriendschappen ruw onderbroken
Omdat de engel des doods op bezoek kwam
Zo oneerlijk als het is
Om die mensen jong te zien gaan
Maar naast dat grote oerwoud
Staat een kleine groep met boompjes
Dit zijn de mensen die er nog zijn
De mensen die werkelijk liefde geven
Die belofte's waarmaken
Mij niet eenzaam achterlaten
Terwijl mijn hart hun naam nog spreekt
Mijn ziel hun gezichten herkent
Zonder dat ze in de buurt zijn
De mensen die mijn hart nog kennen
En het zien zoals het is
Niet het donkerzwart omhulsel
Maar de zachte binnenkant
Die kwetsbaar is als kristal
De kleine struikjes die groeien
Tussen de bomen in
Zijn mensen die onzeker lijken
Vage schimmen in mijn ziel
De ene keer geweldig
De keer erna kwetsend en hard
Die struikjes zullen groeien
En laten zien welke kant
Hun wortels zullen kiezen
Zo zie je mensen komen
En zo zie je ze weer gaan
En welke kant ze ook kiezen
Hun aanblik zal ik niet vergeten
Want iedereen waar ik om geef
Die ooit mijn liefde heeft gehad
Zal een afdruk blijven in mijn hart
Een tekening op mijn ziel
12-09-03
dark shadow: | Donderdag, september 18, 2003 23:11 |
Prachtig gewoon!!! Hééél mooi verwoord! | |
arie: | Vrijdag, september 12, 2003 19:30 |
Wat zal uit jou een mooie boom groeien Ben... een heel mooie.. Met warme vruchten Liefs, Arie |
|
Jheronimuhs: | Vrijdag, september 12, 2003 18:11 |
knap verwoord Benjamin ik wens je nog het beste toe |
|
Auteur: Benjamin de Rooy | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 12 september 2003 | ||
Thema's: |