Ik voel niets...
Dat ik hoor ik van iedereen.
ik ga erdoor kapot, door iets.
Iets geheimpts waardoor ik ween.
Maar het is tog logisch.
Dat ik zo ben,
In tijden van zware emoties.
Dat ik in zulke tijden wegren.
Dan kijkt me mij na.
Afvragent "waar heeft die last van?".
Ik weet niet waar ik heen ga.
Ik ren wel tot ik niet meer kan.
Ik verstop me daar.
Eindelijk rust, wat is dat toch fijn.
Ik sluit me af van de wereld, en vooral van haar.
Ik concentreer me op de pijn.
Ergens in het diepst van m'n hoofd.
verstopt achter valse leugens.
verschuilt zich de pijn, gelukkig verdooft.
Misschien doe ik stiekem wat ondeugents.
Uiteindelijk kom ik weer terug.
Mensen praten met elkaar.
Stiekem achter m'n rug.
Ik hoor de stemmen: Is het waar?
Dan zie ik ze kijken.
vanuit hun ooghoek naar m'n huid.
Of m'n mouw toevallig zou wijken.
Het maakt hun eigenlijk niks uit.
Hebben ze het gezien?
Hebben ze het gelezen uit die talloze gedichten?
Dit is de schaamte die ik verdien.
Dat zoiets zoveel kwaad aan kan richten.
M'n littekens kwamen eerst door de problemen.
Maar nu vind ik ze gewoon fijn.
Ik wil ze vrijwillig nemen.
Ik snap niet wat ik fout heb gedaan.
Ik was alleen maar verlieft op jou.
Waar ik echt schuldig aan ben, is bestaan.
Gevoelloos zijn is het enige wat ik wou
jonathan reerds: | Zaterdag, februari 21, 2004 18:25 |
ik ken het ze kijke eerst naar je hande/arme daarna in je gezicht en kijke je diep aan voelt je schuldig maar maakt nix uit je leef voor haar zij is boos en zecht nix stil en dan is het goed ik ken het mooi gedicht zo ken ik je in jezelf niet meer niet minder echt erg mooi | |
onzeker persoon: | Woensdag, januari 07, 2004 14:51 |
hey lief, egt mooi geschreven, heel veel kusjesssss | |
Auteur: Mark Anema | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 07 januari 2004 | ||
Thema's: |