Het begon allemaal een heel tijdje terug: Een meisje dat mij wou leren kennen ik denk er nog aan terug. Het is net alsof het gisteren was zo diep in mijn gedachten. Ik wou op dit moment dat onze liefde nog bleef duren maar ik kan er niet op wachten. Het is voorbij hoe pijnlijk het ook is, leven gaat door maar toch dat gevoel van pijn dat gemis. Nu vandaag deze dag besef ik echt wat liefde is. Gisteren nog die laatste woorden in het echt. Niet echt denderend maar ook niet slecht. Alles rondom mij blijft mij bij, het zalige weer, de mensen en zij...ja zij maakten mij met momenten blij. Ik hoopte dat het lukte maar gisteren gaf ze mij valse hoop en ja de liefde mislukte. Het eindigde met een knuffel door wind omringt, de klokken die luidden hoe pijnlijk ik het vind. Het eindigde zelfs bijna met geweld, radeloos, wanhopig en met een gebroken hart, ik nam haar in een stevige greep vast, ik schreeuwde zo hard op haar! ik was razend! Maar ik kreeg spijt. Ik liep haar achterna en zei het haar. " Meid ik wil je niet verliezen je blijft voor altijd in mijn hart, ik mis je nu al je was mijn pracht...het is over.