Letters vervaagd en vergeten,
een steen afgebrokkeld en kapot.
Dingen die mensen niet meer weten,
liggen eronder geblakerd en verrot.
Waarom denken mensen nooit meer aan die gene,
aan de doden onder de grond.
Omdat ze geen pijn willen voelen en verder willen leven?
of omdat ze bang zijn voor het moment dat het hen ook overkomt?
Vragen, zoveel, zonder antwoord,
ze zijn ver weg weggepropt in de gedachten.
Ze worden daar niet gestoord,
en er is niemand die ook maar een antwoord zal verwachten.
Maar ik vraag me tog wel af wat er daar nu allemaal gebeurd,
wat 'is' er als je dood bent, 'waar' ga je heen?
Word je verteert en de grond in gesleurd?
of ga je naar de hemel en word je lichaam één met het steen?
Zoveerl vragen, zoveel antwoorden,
maar nooit iets wat ik horen wil.
Zoveel gedichten die een weg door mijn hoofd heen boorden,
maar na eindelijk een goed antwoord is het in mijn hoofd weer stil.
Antwoord op de vraag die niet beantwoord kan worden:
Je zult nooit een antwoord naar je zin horen.....