Mijn puzzel…
Soms zie ik mijn leven als een hele grote puzzel die niet te leggen valt…
Zo moeilijk, de kleuren die niet kloppen… Het past gewoon niet, er is ‘iets’ dat alles verknalt…
Dat ben jij… Je zei altijd ‘ik hou van jou’… Daar heb je niks van gemeend…
Die 11 maanden, was ik helemaal niet speciaal zoals ik dacht… Je hebt me gewoon voor wat leuke spelletjes geleend…
Want als je wel van me had gehouden, had je nu niet met al die andere meisjes gezoend na 3 weken…
Dan had je respect voor mij, zou je kunnen omgaan met mijn gevoelens en verdriet… Maar nu, nu ben ik degene die om een klein beetje respect moet smeken…
Als jij zo graag zo wil leven, ga je gang… Mij zal je niet meer horen klagen…
Maar als je straks in de problemen zit, kom dan niet naar mij… Ik help je niet meer! Ga maar iemand anders met je problemen plagen!
Al die meisjes die je dan playt, zullen er OOK achter komen hoe je echt bent en dan zal je erg eenzaam zijn…
Misschien is dat dan een les voor je, dat je inziet hoe moeilijk het is om achtergelaten te worden… Want DAT doet pas ECHT pijn!
Eigenlijk ben jij het helemaal niet waard dat ik dit gedicht nu zit te maken, aan jou foute acties word herrinerd, aan hoe fout jij bezig bent…
Maar goed, ik hoop dat je een fijn leven verder hebt… Dat je aan je leven zonder mij snel went…
~ I Don’t Want You Back…~