als iemand vraagt:"hoe gaat het met je?"
zeg ik automatisch:"geweldig!!en met jou?"
maar ik voel me helemaal niet zoals ik me voordoe
het liefst blijf ik slapen..aan een stuk door

deze hele wereld staat me dan weer compleet tegen
en maar een paar mensen weten dat van mij
maar die kunnen er geen vat op krijgen..snappen het niet
kunnen het niet begrijpen..ookal doen ze nog zo hun best

als ik bij Rianne of Michel ben, dan is een nix aan de hand
dan voel ik me goed, ben mezelf en heb de grootste lol
maar ben ik op school, in de kerk is het weer helemaal mis
dan wil ik het liefst wegkruipen en verdwijnen

en weer komen er, net als toen, de eerst sypmtonen
van moe zijn, stekende hoofdpijn, en alles donker inzien
ik wil het niet!!maar k'mis de kracht en moed om te vechten
en weer is er dat gevoel van "hoe kom ik hier weer uit??"

het is allemaal zo dubbel, verwarrend en beangstigend
ik wil, ik zal, ik moet, ik ga, maar ik heb geen idee hoe
maar ik weet wel dat dit niet zomaar opeens weer weg is
daarvoor komt het me te bekent voor, en is het al te laat

en weer is er niemand bij wie ik eventjes weg kan vluchten
er zijn wel 2 mensen..maar dat durf ik (nog) niet aan
de angst om hun dan ook te verliezen is te groot
zelfs ik m'n slaap denk, tob, droom en huil ik erover

en "m'n dagelijkse ritme volgen" is geen optie
ik wil het wel, en doe m'n best er ook voor, dat zie je
maar ik zie de zin ervan niet meer in, het is te duister
ik klap weer dicht, en durf niemand dichtbij te laten komen

de hoofdpijn steekt, ik ben moe, en voel me vreemd verlamd
waar moet ik de kracht vandaan halen om hiertegen vechten
ik wil niemand hiermee opzadelen, het is daarvoor te zwaar
maar doe ik dat niet, dan verzuip ik er zelf in...