Teleurgesteld.
Zoveel mooie woorden waar anderen mij mee omschrijven.
Toch loop ik niet naast mijn schoenen en dat zal blijven.
Volgens anderen is mijn levensinstelling heel mooi en erg speciaal.
Ik zie dit anders, het is hoe ik ben en voor mij dus heel normaal.
Ik ben slechts één van ruim 6 miljard mensen.
Ieder heeft toch zijn eigen dromen en wensen?
Vraag ik aan een vrouw wat ze zoekt in een man.
Is dat iemand die attent is en waarvan ze houden kan.
Iemand die eerlijk, trouw, romantisch en respectvol is.
Zo ben ik al vaker beschreven, ja dat is gewis.
Ook een stukje avonturierzin dat hoort bij mij,
Zij moet zichzelf blijven, daarin laat ik haar vrij.
Als vrouwen mij leren kennen zijn ze meestal aangenaam verrast.
Zelfs verbaasd, dat ik ben hoe ik ben maar dat is iets dat zeker bij me past.
Dat ik de vraag krijg: “bestaan zulke mannen nog? Zijn die niet uitgestorven?”.
Daarmee heb ik me dan ook al eens een naam verworven.
Een gedichtje per dag via SMS, even laten weten dat ik aan haar denk.
Gewoon iets leuks en persoonlijks, van mij, voor haar als geschenk.
Ik kan goed luisteren, voel dingen aan, ja dat ligt in mijn macht.
Verras haar dan weer met iets wat ze totaal niet had verwacht.
Een woordje, een blik of een aanraking, dat is waar ik op anticipeer.
Natuurlijk maak ik ook fouten en dat is waarvan ik leer.
Iemand gelukkig maken geeft me een fijn gevoel.
Dit maakt mij ook weer gelukkig en dat is mijn doel.
Wanneer ontmoet ik eindelijk eens de vrouw van mijn dromen.
Ik ben erg positief dus ooit zal het er zeker van komen.
Wederzijds elkaar op handen dragen.
Samen werken om de relatie te laten slagen.
Waarom moet het zo moeilijk zijn, daarvan begrijp ik geen snars.
Is het dan toch waar dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars?