Soms denk ik na over moeilijke dingen
en voel ik plots veel angst en pijn.
Als ik me realiseer dat ik ooit op een dag
er nooit meer een dag zal zijn.
En dat ik niet weet wat dat betekent;
van wat dood zijn is heb ik geen idee.
En omdat het niet te voorkomen is
zit ik er soms opeens erg mee.
Maar ik kan niet normaal verder leven
als ik steeds maar bibber, ril en beef
Dus denk ik steeds maar even:
Ik zal nooit dood zijn, zolang ik leef!
Soms word ik bang en koud van binnen
als ik nadenk over het bestaan.
Dat het heelal ooit begonnen is
en dat de aarde ooit weg zal gaan.
Dat dat allemaal kan gebeuren,
dat ik zelf ook ooit uit de tijd zal raken.
Dan troost ik me met de gedachte:
de tijd dat ik dood ben, zal ik wel niet meer meemaken!
En ik kan niet normaal verder leven
als ik steeds maar bibber, ril en beef
Dus denk ik steeds maar even:
Ik zal nooit dood zijn, zolang ik leef!
Soms moet ik mezelf wakker schudden,
me zeggen dat het een cadeau is om te leven.
En me realiseren dat ik nog zoveel heb
om te krijgen en om te geven.
Want ik kan niet normaal verder leven
als ik steeds maar bibber, ril en beef
Dus denk ik steeds maar even:
Ik zal nooit dood zijn, zolang ik leef!