Als de ochtendzon op de stenen weerkaatst,
En mijn gezicht vol in het licht zet,
Knijp ik mijn ogen tot spleetjes omdat het licht pijn doet.
Totdat ik verder loop,
En nergens meer iets zie,
Verblind loop ik langs de muren,
Tastend naar iets wat ik nog niet ken,
Val ik diep in een put van magie,
Loop ik nog altijd verblind langs blauwe watervallen,
Over een herftsachtig pad,
Kleine trappetjes naar boven,
Kleine glijbaantjes naar beneden,
Kiezend welk pad ik moet kiezen,
Maar aangezien ik verblind ben,
Zijn de glijbaantjes een stuk aantrekkelijker,
Glij ik naar beneden,
Weer terug in mijn oude leven..
* ik heb vroeger voor de verkeerde weg gekozen en daar moet ik nu voor boeten,ik kon kiezen, of naar boven of naar beneden, ik koos voor het pad dat naar beneden liep, maar daar kwam ik terecht in een verschrikkelijke zooi waar ik niet meer uit kon, een glijbaan beklimmen is nou eenmaal moelijker dan een trap weer aflopen, uit deze wereld kom je niet zomaar.. En ik wil iedereen waarschuwen om de weg naar beneden niet te maken, pak de trap, ookal lijkt dat onmogelijk, want daar kun je leven, hier beneden valt er niks meer te leven, alleen nog te overleven....*