Tranen in jouw blauwe ogen,
je durft ze niet te laten gaan.
Ooit zullen ze wel drogen,
als de wereld jou ziet staan.
Je stikt zowat van verdriet,
en bent bang voor wat zij denken.
Ooit zullen zij ook aan jou,
hun liefste glimlach schenken.
Nu slik je liever nog een keer,
het maakt je zo vreselijk kwetsbaar.
Ooit zul je zeggen het doet geen zeer,
en denk je stilletjes, barst maar!
Onzichtbaar ga je door het leven,
bang en gekwetst tot op het bot.
Ooit denk je, al is het maar even,
Ik wil dit niet, het voelt zo rot.
Dan leg je zelf je masker neer,
Je hoofd omhoog, je schouders recht.
Ooit komt voor jou dan ook die keer,
dat men “Ik hou van je” tegen je zegt.
Ooit zullen ze je zien zoals je werkelijk bent!!!