Nog steeds denk ik continu aan je,
het missen van je is een pijn die nooit meer weg lijkt te gaan.
Continu knaagt het aan me,
langzaam brokkelt er steeds weer een stukje van mn hart af.
Oma, nooit zal ik dit kunnen loslaten,
nooit zal ik jou kunnen loslaten.
Je was mn engeltje & die zul je ook altijd blijven.
De pijn in je ogen van de laatste maanden dat ik bij je was,
kan ik niet vergeten.
De tranen die over je wangen rolden toen ik je hand vasthield & vertelde hoeveel ik van je hield,
Je kon geen woorden meer uitbrengen je laatste dagen,
je was al weg van de wereld.
Je zat tussen hemel & aarde.
Soms kneep je me nog zachtjes in mn hand,
we waakten aan je zij dag & nacht,
we wisten dat je nooit meer alleen wilde zijn.
Oma, kon ik je nog maar 1x vasthouden,
mn lippen op je wang zetten,
of nog 1x je lach horen als je weer aan het grappen maken was.
Nog steeds rollen de tranen over mn wangen als ik een foto van ons in mn handen heb,
nog steeds kan ik dit verlies niet accepteren.
Nog steeds is er die leegte in mn hart,
die pijn, het verdriet.
Denk elke dag aan je,
wou dat je nog bij me was.
Mama gaat er langzaam kapot aan,
ze is geen kind meer.
Geen ouders, haar beste vriendin kwijt.
We zijn je kwijt ...