Het is een zwoele nacht.
Het raam staat open
en mijn gordijnen bewegen mee
op het beetje lucht dat waait.
Ik hoor je wel in het donker!
Je denkt dat ik het niet in de gaten heb.
Eerst in de verte.
Nu steeds dichterbij.
Ik draai me nog eens om,
doe net alsof ik slaap.
Maar ik blijf waakzaam en alert,
luisterend of ik je hoor.
Na een minuut of 10 wordt het stil.
Ik hoor niets meer.
"Ben je verdwenen of nog hier?"
Is het eerste wat ik denk.
Ik maak het licht aan.
Kijk naar mijn bed... leeg.
Ik doe het raam dicht en zucht.
"Waar ben je, waar zit je, waar!"
Je kan toch zomaar niet verdwenen zijn.
Je wil me dat weet ik zeker.
Of heb ik het dan toch gedroomd?
Nee dat kan niet, het was echt.
Dan opeens krijg ik het in de gaten.
Ik pak het boek dat naast me lag.
Ooit aan begonnen, nooit uit gelezen.
Klabammm! Sterf Mug!