Verblinde onschuldigheid vervloog
op het moment dat haar blonde vlechtjes
een klotsende stroom van witte golven vormden.
Het lijkt zo lang geleden, dat ik voor het eerst
naar school mocht, de wijde wereld in ging
en alleen een hele dag van huis moest
om te verkennen, zoeken en vinden.
Wederom zal ik vandaag van huis gaan.
Op eigen benen staan, nog wat stenen mee gekregen,
maanden bezig geweest en nu, nu ben ik
alleen verantwoordelijk voor wat gebeuren zal,
thuis is de plek waar ik ben, nog zo onwennig.
Ik trek een deken over me heen, en droom
van vroeger, toen ik vlechtjes in m’n haren had.