tussen twee vuren
ik ben verbrand
ik sta tussen twee vuren
de wonden doen pijn
ontsnappen kan niet
de warmte die altijd zo vertrouwd was
en het licht waardoor je beter zag
nu zo verblindend, onbeschrijfelijk, langzaam, onverdragelijk, beschadigend
ik probeer het vuur te doven
maar mijn littekens blijven
ik sta tussen twee vuren
de wonden doen pijn
ontsnappen kan niet
de warmte die altijd zo vertrouwd was
en het licht waardoor je beter zag
nu zo verblindend, onbeschrijfelijk, langzaam, onverdragelijk, beschadigend
ik probeer het vuur te doven
maar mijn littekens blijven
Reacties op dit gedicht
| rovago: | Vrijdag, oktober 20, 2006 00:39 |
| Je eigen weg volgen, wonden genezen met de tijd. Groetjes. Rovago |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ettora | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||