Van binnen ga ik echt kapot van verdriet
Maar waarom is er nou helemaal niemand die dat ziet?
Iedereen denkt dat ik altijd vrolijk ben en blij,
Maar niemand weet wat er echt omgaat in mij.
Als ik in de spiegel kijk walg ik van mijn lichaam en gezicht,
Het liefst doe ik mijn ogen dan zo snel mogelijk weer dicht.
Ik ben niet het meisje die ik me voordoe,
En van al dat liegen en mezelf groothouden, word ik ook een keer moe.
Er is niemand die mijn pijn en verdriet kan laten verdwijnen,
Zodat er eindelijk weer een zonnetje in mijn leven gaat schijnen.
Soms weet ik het echt allemaal even niet meer,
En dat soms komt terug keer op keer.
Ik hoop dat er ooit iemand al deze ellende wegneemt van mij,
En dat diegene bij me blijft, bij mij aan mijn zij