Mama.
De Godin,
die ik vermocht aan te roepen,
wanneer ik kronkelde
in mijn diepste pijnen.....
Nóg is zij tastbaar, maar door de tijd
die ons deed voortrazen,
niet meer dezelfde.
De Godin is mens geworden.
De Godin is gecarneerd in míj,
mijn dochter roept mij aan
vanuit haar diepste slaap
Wanneer ik het wereldleed tors op mijn rug,
roep ik nu het universum aan:
"Help mij te bestaan!"
Want ik zie met het oog van de Godin,
mijn hele wereld vergaan.