Ik wou dat mijn woorden je iets deden.
Dat ze steeds in je gedachten afspeelden.
Maar je weet niet eens dat ik ze zeg.
Heb ik weer pech!
Al mijn woede, al mijn verdriet.
Jij bent de enige die ze niet ziet.
Of ik nu huil of gil.
Jij bent er niet, het is stil.
Alles ging zo goed.
Je gaf me zo'n moed!
Maar waarom?
Nu na alles voel ik me echt dom.
Heb je angst of wil je echt weg?
Het maakt toch niet uit wat ik zeg.
Ga nu maar... vertrek !
Lafbek...
Want dit is toch wat je altijd doet,
je laat me staan.
Dat weet je maar al te goed.